Drijfveren MindTuning

Pieter Frijters over zijn dieperliggende drijfveren
____________________________________________

Toen de bestaande psychologische mogelijkheden onvoldoende bleken om mij te
helpen, besloot ik rond 1990 het psychologische wiel opnieuw uit te vinden. Het resultaat is MindTuning. Maar er is een veel diepere reden om me daar zo fanatiek voor in te zetten.

De 1e kiem

Op mijn 16e kreeg ik de kans om vakantiewerk te doen in een Brabantse inrichting voor verstandelijk gehandicapten. Een sterke jongeman van omstreeks 25 jaar met het verstand van een kind van 5, werd bij het minste geringste gewaarschuwd dat hij elektroshocks zou krijgen.

Als de hoofdverpleger ook maar het idee kreeg dat de jongeman in de loop van de dag wat agressief zou kunnen worden, werd hij afgevoerd naar de elektroshockafdeling. Onderwijl indringend huilend, smekend en gillend. Hij werd stevig vastgebonden en deed het in zijn broek van angst. Want elektroshocks werden bij vol bewustzijn toegediend.

Tarzan

Zo verging het ook de man die door iedereen Tarzan werd genoemd. Hij stond bekend om zijn geslachtsdeel, waar een paard nog van zou schrikken. Het was een sterke, ontzettend lieve man met het verstand van een kind van 3. Was er maar enig vermoeden dat Tarzan te energiek ging worden, dan kreeg hij met de knuppel en werd vervolgens afgevoerd voor elektroshocks.

Nadien kreeg hij een dwangbuis om en werd met grote leren riemen vastgesjord aan zijn ijzeren bed. Voor alle zekerheid werd er nog een spanlaken over hem heen gespannen. De laatste keer dat dit gebeurde ging het fout. Hij raakte in een psychose. De riemen, de dwangbuis en het spanlaken braken af en zijn hart begaf het. Tarzan was dood.

De eerste kiem was gelegd om later te vechten tegen de arrogantie van de psychiatrie. Ik was getuige van een ernstige manier van doodslag, verwaarlozing en mishandeling van een onschuldig, groot en sterk kind.

Zoon van een politieman

Mijn vader was een politieman in hart en nieren en ik was een opstandige puber met een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Toen ik op mijn 18e vond dat iemand mij onrecht had aangedaan, wilde ik verhaal halen. Mijn vader kreeg daar lucht van en was niet zeker of dat, gezien mijn opvliegende aard, wel goed zou aflopen. Hij belde zijn collega’s om mij te zoeken en af te voeren naar het politiebureau. Dat gebeurde, maar toen niemand mij vertelde waarom ik mee moest, ging dat kwaadschiks.

De zere schenen van de politiemensen vormden het excuus om mij vast te kunnen houden. Om mij, zo bleek later, te beschermen tegen de gevolgen van mijn opvliegendheid. Er moest eerst een psychiatrisch rapport komen. Omdat ergens anders geen plaats was kwam ik eerst in een Huis van Bewaring terecht en vervolgens op een gesloten afdeling in een psychiatrische kliniek. Het onderzoek zou 2 maanden duren, maar wanneer ik meewerkte slechts 4 weken.

Zombies

Ogenschijnlijk normale mensen zoals jij en ik werden door een psychiater bedreigd met dwangbuis en spanlaken. Bij de geringste onvrede of schermutseling kregen ze daadwerkelijk met deze attributen te maken. Ik heb dit met eigen ogen gezien. Wanneer ze na enkele dagen werden bevrijd, waren deze personen veranderd in zombies die zich amper konden voortbewegen omdat ze stijf stonden van de medicijnen.

Even erg vond ik het dat een aardige intelligente man uit de subtop van een beursgenoteerd bedrijf tegen zijn wil in werd platgespoten. Hij verzette zich enorm, maar er was geen ontkomen aan. Toen ik de kliniek verliet was deze man een insect vergeleken bij de man die ik daar voor het eerst sprak.

Voor de duidelijkheid: mijn zaak werd daarna geseponeerd. Mijn vrijheid was mij 9 weken onterecht en volkomen onschuldig ontnomen. Maar de onkunde en het machtsmisbruik in de psychiatrie waarvan ik getuige was, is onuitwisbaar op mijn netvlies achtergebleven.

Psychiatrie in de jaren ’50 en ’60

In de jaren ’60 waren koudwaterbaden nog aan de orde van de dag in de psychiatrie. Een meisje dat ik kende verloor zo haar vader aan een hartstilstand. Patiëntenkregen vroeger geen namen, maar een nummer met hun diagnose daarbij vermeld. Zelfs in hun dossiers en later op hun graf.

Er werden operaties verricht om het kwaad uit het hoofd weg te snijden. En dat is niet eens zo lang geleden. Dat werd wetenschap genoemd. Men dacht aan de vorm van het hoofd conclusies te kunnen trekken met betrekking tot de geestelijke aandoening. Wetenschap?

Driekwart van de mensen in een psychiatrische inrichting keerde niet terug! De afstomping was erger dan het probleem waarvoor iemand werd opgenomen.

Lugubere experimenten

Geen psychiater werd aangeklaagd, laat staan veroordeeld tot langdurige gevangenisstraf, voor zulke lugubere experimenten. Gelukkig worden er de laatste jaren wel psychiaters aangeklaagd vanwege zaken als grensoverschrijdend gedrag (o.a. seksueel misbruik). Maar nog veel te weinig voor hoge doseringen medicatie, dwangmaatregelen en mensonterende toestanden, zoals isolatie, kettingen en dwangbuis.

Ook de vreselijke insulinekuur werd toegepast. Een patiënt werd met insuline in coma gebracht. En er uitgehaald door suikerwater via een trechter en een slang die door de neus naar de maag liep, te gieten. Wetenschap?

Gelukkig hebben de klinieken het nu beter voor met hun patiënten. Patiënten hebben vandaag de dag een naam en het doel is om ze te laten terugkeren in de maatschappij. Het is beter dan wat het was, maar het is nog niet om over naar huis te schrijven.

Psychiatrie: toen en nu

Is er veel veranderd ten opzichte van toen? Het antwoord is JA en NEE. Nog steeds is er sprake van machtsmisbruik en worden er elektroshocks gegeven. Het verschil is dat het tegenwoordig beter wordt gedoseerd, er serieuzer mee wordt omgesprongen en dat het onder verdoving gebeurt.

Er zijn beslist mensen die daar baat bij hebben, maar ook mensen die daardoor een veel groter probleem kregen, hun geheugen, of delen van hun geheugen kwijtraakten of daarna zelfmoord pleegden.

Vroeger werden mensen platgespoten en nog steeds gebeurt dat. Het voordeel is dat niemand dan last van ze heeft. Iedere psychiater weet dat er geen medicatie bestaat die jou kan genezen van een psychische ziekte! Het maximaal haalbare is dat je ziekte enigszins leefbaar wordt. Niet in het minst om het verplegend personeel te ontlasten.

Excuus

Op deze site gaat het echter om angst, een fobie of burn-out. De farmaceutische industrie gaf de psychiatrie een excuus. Ze zeiden: ‘Het ligt niet aan jullie dat je deze mensen niet kunt helpen, maar aan de neurotransmitter serotonine’. Daar wordt bij deze mensen te weinig of teveel van aangemaakt en daarom moeten jullie ze antidepressiva voorschrijven’.

Helaas is dit excuus met beide handen aangegrepen en zo ontstond de zogenaamde biologische psychiatrie. Nog maar enkele jaren terug vertelde psychiater professor Kahn in een TV-interview met Paul Witteman, dat wanneer weinig medicatie niet helpt, meer medicatie moet worden gegeven en als dat niet helpt nog méér (lees: antidepressiva die invloed heeft op de serotoninebalans).

De benaming biologische psychiatrie zet je op een dwaalspoor. Een juiste benaming vind ik: “CHEMISCHE PSYCHIATRIE”

Dat serotonineverhaal klinkt geloofwaardig, maar vraag maar eens aan mijnheer Kahn of hij door middel van een laboratoriumonderzoek eerst meet, of zelfs wel kan meten, of er sprake is van een verkeerde serotoninebalans. En hij de medicatie op die meetgegevens afstemt.

Zijn antwoord zal beslist ‘NEE’ zijn. Het is een aanname en een aanname is niet meer dan een GROTE GOK. Het kan mis gaan en als iemand daarna zelfmoord pleegt is dat jammer. Met een beetje geluk gaat het wel goed.

Hersenoperaties

Weer opnieuw worden er door ‘neuropsychiaters’ operaties uitgevoerd die het zogenaamde kwaad, weliswaar nu veel nauwkeuriger dan vroeger, uit de hersenen wegsnijden. Dit wordt door de meeste mensen gepikt en lijkt, net als 70 jaar geleden, vooruitgang in de wetenschap.

Er lopen honderdduizenden kilometers aan bedrading in de hersenen. Niemand weet wat het voor exacte consequentie heeft wanneer je daar een stukje draad van weghaalt. Dat is de reden dat ik de operaties van vandaag de dag dezelfde arrogantie noem als in de jaren ’40/ ’50.

Duizenden patiënten of hun familie zijn bereid om een handtekening te zetten voor een dergelijke operatie. Het betekent immers een kans. Hoop doet leven en dergelijke voorstellen vind ik misbruik van hoop. Ik vind dat de psychiatrie zelf haar verantwoordelijkheid hoort te nemen en die niet mag verplaatsen naar de patiënt of familie. Zonder redelijke garanties op beterschap GEEN OPERATIE, zo vind ik.

Psychiatrie staat nog steeds in de kinderschoenen

Niemand laat zijn auto repareren bij een garage waarvan de chef-monteur jou vertelt: ‘Ik weet ongeveer hoe 5, 10, 20 of 30 procent van het mechanisme van je auto werkt. Ik haal er wel iets uit en ik stop er iets anders in en soms werkt het’. Geen zinnig mens neemt dit risico.

Gaat het om om de bedrading en energievoorziening van je brein, dan zullen we het daar toch echt mee moeten doen. Het is niet anders. Psychiaters weten heel veel, maar nog heel veel meer te weinig, om hun werk te doen zoals we dat met zijn allen zouden wensen.

Meten is weten. Maar niet meten en niet exact weten wat medicatie doet en toch de gok nemen, met alle risico’s van dien vind ik niet verantwoord. Fijn voor de patiënt die zich daar beter bij voelt, maar in en in triest voor de patiënt wiens leven daardoor wordt verwoest.

Somige psychiaters hebben geen notie van wat er speelt. Eén psychiater schreef (in oktober 2012) over mij: Hij zal bij de gemiddelde neuroot wel kortdurend positief effect sorteren…. Iemand met angst, een fobie of burn-out noemt hij een ‘gemiddelde neuroot’. Zeker is dat je als patiënt beter kunt wegblijven bij psychiaters, die zulke respectloze uitlatingen doen.

Mijn levensdoel

MindTuning is in de handen van iemand met aanleg, levenservaring en kunde een ultieme methode om mensen met OPLOSBARE psychische problemen snel en veilig hun kracht te laten ervaren. Waardoor een dynamisch, vrij en gelukkig leven meer dan redelijk is. Dat alles beslist zonder medicatie.

Het is mijn levensdoel om honderdduizenden, en liever nog miljoenen, mensen te behoeden voor oeverloos geroer in hun leven, intakegesprekken, medicatie en langdurige therapieën.

Er is mij alles aan gelegen om iedereen met een OPLOSBAAR psychisch probleem, zoals angst, onzekerheid, een fobie of burn-out te beschermen voor opname in een psychiatrische kliniek.

Wat mij raakt

• Het raakt mij wanneer jou wordt geadviseerd om medicatie te nemen wanneer je burn-out bent of een fobie hebt. Of nog erger, wanneer opname wordt geadviseerd in een kliniek.
• Mij raakt het wanneer je voor je probleem eerst een intakegesprek moet voeren. Een intake is uiterst belastend en er worden vragen gesteld over zaken als neiging tot zelfmoord. Hoezo? Het draait toch om wat je wenst!
• Wat me mateloos raakt is dat er zoveel antidepressiva wordt voorgeschreven, zonder exacte laboratoriumgegevens om het voorschrijven te onderbouwen. (Alleen bij Lithium wordt het bloed onderzocht, omdat dit goedje pas een werking heeft op de grens van vergiftiging).
• Wat me raakt is wanneer kinderen al heel snel voor ieder wissewasje naar een psycholoog worden gestuurd. Wat heeft het kind aan het stempel  ADHD – ODD – PDD – PDD NOS? Heel interessant, maar aandacht zorgt voor groei. Medicatie? Ritalin, het medicijn tegen ADHD, geeft bijvoorbeeld een 600 keer grotere kans op plotseling overlijden, zo wordt gewaarschuwd op Internet. Niet mijn kind! We kunnen alles wel als een afwijking zien. Maar wat is dan normaal?

Deskundige psychiaters

Natuurlijk zijn er weldegelijk deskundige psychiaters met aanleg. Meestal herken je ze aan hun taalgebruik. Want als ze goed zijn spreken ze waarschijnlijk jouw taal. Zij houden van hun vak en stellen zich open voor nieuwe invalshoeken. Heb je meteen het gevoel dat de psychiater jou begrijpt en voel jij je direct op je gemak? Dan is er een grote kans dat je goed zit.

MINDTUNING®

– Overwin zonder Strijd –

Baanbrekend snel | 30.000+ cliënten

Frijters MindTuning® | Een Exclusieve Privé Praktijk