Straatvrees/ pleinvrees/ agorafobie overwinnen

4 dagen geleden las ik je boek. 2 dagen geleden was ik bij je op je zaterdagseminar. Vandaag vraag ik je : “Man, waar zat jij podverdorie toch de laatste 12 jaar?” Gisteren ging ik mijn dagelijkse wandeling van 20 minuten doen. Ik heb namelijk sinds jaren een hele verzameling exposure-routes van 20 minuten. Als ik dan terug thuis kom, en kan zeggen “ik ben eigenlijk niet zo erg angstig geweest”, heb ik voor die dag mijn bijdrage geleverd aan mijn herstel (???). Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat deze methode niet is wat het moet zijn. Volgens mijn (ex)-therapeute mag ik de stap verder (dus 25 minuten) pas zetten als ik zeker niet meer bang wordt tijdens de eerste 20 minuten, anders heb ik het allemaal niet goed gedaan vooraleer de stap naar 25 minuten te doen, en moet ik terug naar 20 minuten. Heb je beeld? Pieter!!! Ideaal om nog een dwangneurose op mijn nek te halen, niet? Effe 10 keer 20 minuten doen, om zeker te zijn dat ik naar 25 kan. Whoeaaaaaahhhhhh ! ! ! ! ! ! ! ! Maar ja, ik moet toch iets aan mezelf doen, en ik vertrok. Na 3 minuten bij jou wist ik het: DIT IS ANDERS !!! Dit had niets meer te maken met 20 minuten, of hoe ver ben ik van huis, of voel ik mij niet te onzeker. Ik zat al meteen een blok verder dan dat ik normaal durf, maar ook daar zijn kleuren, geluiden, enz . . . En dit was genieten ! ! ! Lef om te kijken en te luisteren? Dit ging vanzelf. (De uitdrukking “heb het lef om . . .” komt bij mij wat zwaar over. Onterecht dus.) Na 40 minuten kwam ik thuis, gelukkig en blij dat ik een keerpunt had ervaren. Na mezelf te hebben gefeliciteerd heb ik in mijn tuin 50 dingen geroepen die ik kan. Ik had het gevoel : dit moet blijven duren. Dit wil ik nooit meer loslaten. Ik wou meer. Ik wou zekerheid dat het vorige geen toeval was. Ik ben terug de straat opgegaan. 300 meter van mijn huis is er een frituur waar ik 6,5 jaar geleden een paniekaanval had, en waar ik sinsdien in een grote bocht omheen ga. En . . . ja Pieter, je weet het al : ik ben een bakje frieten gaan kopen. De rust zelve. Eenmaal rustig binnen, dacht ik “Oei, wat in geval van paniek?? Oh ja . . . acht, negen.” Toen heb ik mijn schouders eens opgehaald en gedacht “Hoe goed ik me nu voel, ik kan onmogelijk in paniek raken”. Eenmaal terug thuis heb ik mezelf nogmaals gefeliciteerd en heb opnieuw 50 dingen staan roepen die ik kan. Daarna heb ik Corrie een SMS-je gestuurd met mijn verhaal en de wens geuit dat dit bleef duren. Ik heb weinig geslapen de laatste nachten. Er gebeurt te veel goeds, en dat houdt me wakker, tot als ik besef dat ik het waard ben, en dan val ik in slaap. Het is even wennen. Vandaag voelde ik mij dus niet zo denderend, en dat maakt mij meestal onzeker. Mijn wandeling naar het drukke stationsplein (waar ik niet al te graag kom) had dan ook wat minder kwaliteit dan die van gisteren, maar toen ik eenmaal op een bank aan mijn broodje zat te peuzelen (gehaald in een broodjesbar waar ik al jaren niet meer binnen durf), ging het beter, en ben weer wat rustig gaan wandelen. Daarna heb ik mijn zonen gebeld en hun gezegd hoeveel beter ik mij voel. Zij waren zeer enthousiast. “Is die Hollander zo ne straffe, paps?” – “Nee, jongens, nog straffer”. Pieter, met een traan in mijn oog (echt waar), dank je. By the way, ben jij niet wat te nederig? In je boek beweer je dat je per jaar meer mensen van niet-reële angsten afhelpt dan een gemiddeld biologisch psychiater in zijn hele leven. Ik heb een tamelijk hoog IQ, ben niet gezopen en ben niet onder invloed van gelijk wat, en ik beweer dat alle psychiaters ter wereld samen dit nog niet voor mekaar krijgen. Ze verstaan gewoon de “kunst” niet die jij hebt. Om die kunst te leren moet een psychiater – tot zijn veertigste klappen krijgen in het leven (om te weten te komen wat angst en ellende is) – dan het lef en het inzicht hebben om effe zichzelf op een spectaculaire wijze te herstellen. – als een bezetene tegen alle gevestigde waarden in zijn nieuwe methode verder verfijnen. – de hele wereld bewijzen dat hij gelijk heeft. Iemand die al deze mogelijkheden analyseert en in een kansberekeningsmodel stopt, komt misschien tot de conclusie dat een man als jij slechts om de 2000 jaar geboren wordt? Die vorige kon ook straffe toeren, zoals over het water lopen en zo, maar wat mezelf betreft, voor mij is er een tijdsrekening voor en na Frijters. Nog effe serieus, Pieter. Zou jij je niet laten klonen, man. Straks of morgen rij je met je motor in een ravijn, en zijn we je Mind kwijt. En wat met ons nageslacht? Moet het mensdom maar naar de kloten omdat jij je niet laat klonen? Bedankt Pieter.
Rudolf B België

Naar aanleiding van jullie behandeling 3 maart j.l. wil ik jullie graag meedelen hoe het met mij gaat. Het viel mij direct op dat ik veel meer zag in mijn omgeving (net of ik alles breder zag) Waarschijnlijk kijk ik nu bewuster. Een hele openbaring! Het reizen met openbaar vervoer en de auto gaat zonder hulpmiddelen fantastisch! Ook in winkels beweeg ik mij normaal. Graag wil ik erbij vermelden dat ik de eerste week enorm veel last heb gehad van mijn nek/schouders/armen. Dat nam in de loop van weken steeds meer af. Wel heb ik steeds die reserve in mij voordat ik de deur uitga. Ook als ik een dag later ergens heen moet “hoe zal het gaan”. Hieraan heb ik gemerkt dat alles nog niet vanzelfsprekend is. Ook al heb ik een enorme sprong voorwaarts gemaakt. Mijn verzoek aan jullie is of ik nog een behandeling kan ondergaan en willen jullie daarvoor midden volgende week over opbellen. Vriendelijke groet, N. Z.

Het onmogelijke werd mogelijk door de nieuwe fobiemethode van Hr. Frijters (deze brief is geplaatst in een huisblad van een stichting voor hyperventilatie, de copie van deze brief ontving ik van cliënte) Ben een vrouw van 42 jaar, gehuwd en twee zonen. Lijd al sinds 25 jaar aan een fobie. De fobie manifesteert zich in: angst om alleen in huis te zijn, straatvrees, bang naar te worden in winkels, vooral angst voor de angst. De paniekaanvallen gingen gepaard met nare lichamelijke verschijnselen zoals: hyperventileren, te zullen stikken, hartkloppingen, overmatig transpireren, duizeligheid en het naarste gevoel van dit alles, steeds te denken dood te gaan. De angsten waren zo groot dat het sociale leven hierdoor helemaal wegviel. De belemmeringen die een fobie met zich meebrengt zijn totaal. Nadat de fobie zich openbaarde alle mogelijke vormen van hulpverlening gezocht, zoals psychiaters, psychologen, maar beter worden nooit. Dit jaar vele sessies doorgebracht bij een psycholoog, opnieuw zei hij niets meer voor me te kunnen doen. De therapie sloeg niet aan. Weer stond ik met mijn rug tegen de muur, zo is het al die vorige jaren ook gegaan. Toch gaf deze laatste psycholoog mij een stencil mee waarop stond: “gigantische doorbraak in fobiebehandeling”. Nieuwe behandelmethode van de hr. Frijters. Door traditionele psychologen totaal opgegeven cliënten weten intussen de weg naar de privépraktijk van Pieter Frijters in Waddinxveen. Las verder het volgende: Vaak zijn mensen 20 jaar of langer onder behandeling geweest zonder enig resultaat en verlaten binnen anderhalf uur als nieuw mens de praktijkruimte. (Pieter Frijters: wat meer bescheidenheid had me beter gestaan) Om een lang verhaal kort te maken. Hr. Frijters heeft mij aan huis behandeld. Mijn ervaring is inderdaad dat deze fobiebehandeling een doorbraak in het altijd maar uitzichtloze gedoe met traditionele hulpverleners is. De doortastendheid, de rust, de kennis is ongelooflijk. Voor mij is de hr. Frijters de beste van Nederland. Het is niet te beschrijven hoe hij mij in drie uur fobievrij heeft gemaakt. (Pieter Frijters: althans mogelijk gemaakt dat zij een heleboel dingen weer kon die voor die tijd onmogelijk waren) Kan alleen de boodschappen kopen, alleen naar de kapper gaan, met mijn man gezellig winkelen in de stad, bezoekjes afleggen bij kennissen enz. Iedere dag ga ik meer vooruit. E.R

Even een mailtje om te vertellen hoe het me vandaag vergaan is. Na het aantrekken van mijn laarzen heb ik mijn “vervelende” stuk gelopen en daarna nog een stuk verder. Het was even spannend, maar ik heb mezelf toegesproken en mijn gedachten vertraagd, zoals jullie me dat geleerd hebben. Potseling was alles weg, kan het niet anders uitleggen. Een gordijn trok uit mijn hoofd. zag alles zonder te kokeren. Ik heb staan zingen van vreugde. Lekker doorgelopen, maar ook stil gestaan, iets wat ook moeilijk was. Genoten van een mooie avond, beetje gemijmerd en aan mijn werk gedacht. Kortom, dat wat een ander volgens mij ook zou doen. Terug over dezelfde weg. Thuis kwamen de tranen, ik heb me in tijden niet zo gelukkig en in vrede met mezelf gevoeld. Morgen weer en dan weer verder!! God man, wat ben ik blij!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dat het zo simpel is. Willem