Smetvrees

Ik hou nog even contact, wil nog steeds van me afpraten en jullie laten weten hoe het gaat. Het wordt wel wat rustiger, hoewel het me zowat iedere minuut van de dag bezig houdt. Ik zet piepkleine stapjes wat de smetvrees (verkeerd woord trouwens) betreft en heb niet het gevoel dat ik stapjes terug doe. Er is wel wat veranderd en ik denk dat dat een goede verandering is: ik voel me niet meer schuldig op de momenten dat ik nog wel aan het “smetten” ben en neem genoegen met de kleine stapjes die ik tot nu toe heb gezet. Ik kan ermee uit de voeten dat het allemaal niet snel gaat. In jullie reacties zeggen jullie vaak dingen die ik zelf gezegd zou kunnen hebben, omdat dat m’n eigen natuur is. (waarschijnlijk ook de reden dat ik dacht dat mindtuning bij me zou passen). Omdat ik smetvrees heb ontwikkeld, ben ik nog geen zwartkijker of een doemdenker; ik weet ook heel goed wat genieten van het leven is of hoe het is om onwijs blij te zijn met kleine dingen. Alleen lukt dat momenteel allemaal niet zo goed. Als ik verdriet, ontlading noem, klinkt dat inderdaad veel positiever; ik vind wel dat ik dan erg veel te ontladen heb, mag best ietsje minder. En ik hoop dat de ups, die er zeker aankomen, net zo ‘high’ zullen zijn als de downs nu diep zijn. Overigens lijkt het wel een beetje of het smetvrees-probleem en de aanpak daarvan los staat van het vechten tegen m’n stemmingen; dat vechten maakt me erg moe. Ik heb daarom besloten de huisarts hierbij in te schakelen. Van te voren had ik voor mezelf wel heel duidelijk dat ik het niet wil oplossen met medicijnen! Ook weer een stapje vooruit. Het bezoek aan de huisarts heeft me opgelucht, hij kent me goed en begrijpt waar ik mee bezig ben. Hij geeft me tips en we spreken af om in deze periode contact te houden; het geeft me een aardig steuntje in de rug en het motiveert me om door te gaan. Daarnaast ga ik proberen om er meer over te praten en ben, noodzakelijkerwijs, begonnen op werk. Het werk lukt minder goed, er komt te weinig uit m’n handen, en kom toch heel moe thuis. Maar ik wil wel in het ritme blijven, dus ga ik proberen tijdelijk wat minder uren te maken, verdeeld over meer dagen. Dat praten erover geeft ook bergen ontladingen! Het was beslist prettig te horen dat ik op de betere weg ben; ik vind zelf dat ik wel op een moeilijke weg loop, maar denk tegelijk op een goed punt uit te komen. Ik ben er zeker van ervoor te willen gaan en de kans die ik mezelf heb gegeven niet hier af te breken; m.a.w. ik geloof erin. Ik heb gebeld om een nieuwe afspraak te maken. Ik vind het jammer dat dat zo ver weg is; zoals ik er nu tegenaan kijk, lijkt het me niet prettig om in de week voor m’n vakantie (eind sept) een coaching te hebben i.v.m. de reacties hierop tot nu toe. Maar wie weet voel ik me daar tegen die tijd heel anders over. Anders wordt het november. Wat ik wil weten is, of het niet wegzakt in de tijd, of dat het juist goed is om het zoveel tijd te geven en of november ook nog redelijk is?? Ik vind het leuk om jullie reactie te horen, tot dan. Carolien

Vandaag had ik mijn nichtje Joke V – V aan de telefoon. Ze vertelde dat ze veel baat heeft bij de behandeling van haar fobie (ernstige vorm van smetvrees). Ik heb haar indertijd een krantenartikel over jullie behandelingsmethode opgezonden en ik was blij te horen dat ze de wilskracht heeft opgebracht om met jullie in contact te komen. Ik weet niet in hoeverre ze genezen is, want ik heb haar al geruime tijd niet meer gezien, maar volgens haar eigen zeggen durft ze nu bepaalde dingen te doen, zoals in de keuken komen en iets klaar te maken. Het lag in mijn bedoeling om, samen met een neef, naar haar toe te gaan, maar het is heel moeilijk om haar aan de telefoon te krijgen en nog moeilijker om een afspraak te maken. We blijven het proberen! In ieder geval bedankt voor jullie belangeloze hulp en succes in jullie werk! E,v H-P-V