Referenties

Ik was afgelopen zaterdag op jullie seminar. Ik was blij dat er aan mij niets werd gevraagd, ik denk dat jullie haarfijn aanvoelen voor wie het nog te moeilijk is. Ik ben een jaar burn-out maar er is echt iets veranderd zaterdag. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak, omdat een van mijn angsten is om met een hoop mensen in een klein zaaltje te moeten (mogen) zitten. “Je mag weer dromen” “Ben je het waard?” “Wie heeft vanmorgen ingetoetst dat hij niet naar Brussel wil?” Ik vond het geweldig! Ik heb me heel erg lang in mijn slachtofferrol gewenteld en me er nog eens verder in gedraaid. De opmerking tegen Eric over de mislukte zelfmoord van zijn moeder was ook voor mij heel erg nodig. Ik ben ook iemand die steeds maar vond (niet vindt) dat ik zo geworden ben door traumatische ervaringen in mijn jeugd. Gisteren was alles anders. Vandaag nog, al is het op dit moment nog steeds een keuze die ik moet maken (ik ben mooi, ik ben gelukkig, ik ga weer aan het werk). Hopelijk gaat het binnenkort vanzelf. Heel erg bedankt, het was de reis dubbel en dwars waard. Brenda

Ik was 7 en 21 juli op groepscoaching met al die andere leuke mensen. Loes met het prachtige zwarte haar, Gijs de beleggingsspecialist, … Na 2 weken gaat het beter om tussen de mensen te komen en te spreken. Niks moet meer, die ‘foute buren’ eruit, geen waarom meer, ruimte creëren enz. Het vertellen gaat steeds beter. Bedankt voor de leerrijke sessies en de veranderingen voor het leven! Frans

Net buiten Waddinxveen enige schaamte aan mijn kant dat ik jullie niet persoonlijk heb bedankt voor de leerzame en leuke dagen. Ik vond het prettig kennisgemaakt te hebben met jullie en vond het leuk een aantal mensen te zien ‘groeien’. De vaardigheden die ik heb geleerd zal ik subiet gaan toepassen! Ik meen dat Marja het voortouw neemt voor deze groep aangaande de terugkomdag zodat ik dan alsnog de kans krijg welgemeend persoonlijk dank te zeggen voor de twee aangename dagen. Herman van Elst

Afgelopen woensdag was ik bij jullie op cursus. Het was allemaal erg overweldigend, en toen het te persoonlijk werd schoot ik vol. Vandaag stond ik voor een zaal met 80 mensen,en ik dacht: NOU EN? Ik pakte de microfoon, keek rustig de zaal in van links naar rechts en begon met mijn betoog. Het was super, wat een goed gevoel. Eigenlijk wilde ik nadat ik weer in de zaal op mijn plaats was gaan zitten alleen nog maar terug naar de plek voor de zaal, zo leuk vond ik het. Pas na 8 uren mocht ik het bedankwoordje en nog wat huishoudelijke mededelingen doen. Het werkt nu al een beetje verslavend merk ik op. Ik vind het gewoon L E U K ! Geen trillende handen, geen stokkende adem, niks niet! Ik stond daar gewoon. Wat een opluchting, heerlijk. Dat heb ik te danken aan de eerste bijeenkomst in Waddinxveen. Ongelooflijk. Dank jullie wel daarvoor! Patricia

Langs deze weg wil ik jullie laten weten dat ik naar de Ardennen ben geweest en aan alle activiteiten heb meegedaan. Het was super stoer en ik ga volgende week met de trein naar Berlijn mijn moeder bezoeken. Jullie boek heb ik ondertussen gelezen en zal ik meerdere keren lezen. Het doet mij goed. Ik ben ook met een kennis de hele dag in een auto overal heen geweest en heb in een file gestaan! Dat is allemaal goed gegaan. Door deze reis naar de Ardennen heb ik wel de smaak te pakken gekregen om volgend jaar voor mijzelf lekker een reisje te boeken. Ik ben blij dat ik deze groepscoaching gevolgd heb en wil jullie daarvoor bedanken. Ik geniet ook veel meer zonder dat angst me beheerst omdat ik me nu beter/bewuster van alles ben. Annemieke

De coaching van afgelopen zaterdag werkt nog steeds door. Ik heb er vandaag al wat van in praktijk kunnen brengen. Anderhalve week geleden kreeg ik bij het bevolkingsonderzoek naar borstkanker te horen dat er een verdacht plekje op de foto te zien was. De eerste reaktie was een enorme schrik. Mijn gave tot piekeren nam een aanvang en de doemscenario’s begonnen zich in mijn hoofd af te spelen. Ik ben daar een kampioen in. Jullie boek had ik al een paar maanden eerder gelezen. En zo nu en dan als ik daar behoefte aan heb lees ik er weer eens wat uit. Er moest iets veranderen. Ik ben begonnen met het piekeren in te dammen. Nare gedachten die opkomen kap ik af met de vermaning, “verloren energie”. (was al aardig op weg naar overspannenheid, viel in slaap achter het stuur en reed een sloot in). Ik slaap al vier jaar slecht (sinds mijn moeders dood) en met dit laatste bericht erbij werd het er niet beter op. Vanmorgen ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Eerst mammografie, dan een echo bij de radioloog en afhankelijk van de uitslag een biopsie bij de chirurg. Ik “mocht” plaatsnemen in zo’n hokje van 1 bij 1 meter. Je zou er claustrofobisch van worden. Voor de uitslag bekend werd gemaakt had ik nog drie uur. Mijn man en ik zijn de stad in gegaan en ik heb genoten. Voor de uitslag had ik me al voorbereid op een biopsie, maar het viel mee. Voorlopig terugkomen voor controle over 9 maanden. Tegenwoordig kijk ik af en toe naar mezelf, als een scheidsrechter bij een tenniswedstrijd, op zo’n trapje. In de auto kwam jullie metafoor weer boven over de voortuin die ieder mens heeft. Ik bedacht me dat mijn tuintje wel erg veel onkruid bevatte, bestaande uit nare herinnerigen van vroeger. Ik ben begonnen met die te vervangen door leuke herinneringen, ik moest wel even zoeken, maar ze zijn er. Opeens wordt mijn tuin mooier, het moeras begint op te drogen, en zowaar er beginnen bloemetjes te groeien. Ik kan zo genieten van kleine dingen (grote ook, hoor), van leuke ontmoetingen, van anderen een hand toesteken. Dat had ik altijd al, maar het is nu anders dan vroeger. Het komt vanuit mezelf zonder verplichting of verwachting. Ik wil jullie bedanken voor al datgene wat ik tot nu toe bij jullie heb geleerd. Het was niet alleen leerzaam, maar ook uitermate boeiend. Marianne van Dam

Inmiddels ben ik vrij van dwang en leef weer bijna zonder aan de dwang te denken. Ruim dertien jaar geleden had ik in het verkeer een ervaring, wat de start was van mijn dwangneurose. Op zich een hele normale verkeerssituatie. Ik haalde een fietser in, niets aan de hand. Direct na de inhaalmanoeuvre volgden twee bochten en toen een recht stuk. Door de bochten was ik de fietser snel kwijt uit mijn gezichtsveld. Maar aangekomen op het rechte stuk had ik verwacht dat de fietser de bochten ook wel zou hebben genomen en ik de fietser dus weer kon zien. De fietser zag ik niet. Later bleek dat die bochten fietsend toch meer tijd nodig hadden dan ik toen inschatte. Er was dus niets aan de hand. Inmiddels was het peinzen over waar de fietser was bij mij begonnen en ontstond bij mij een enorme dwang om verkeerssituaties te controleren. Deze controledwang zette zich door naar andere zaken. Ik controleerde of het gasfornuis goed uit was, alle lampen goed uit waren en of de deur goed op slot was. Deze controle maakte het dat ik voor de afsluiting van mijn huis soms meer dan een uur nodig had. In het verkeer reed ik regelmatig terug naar de plaats waar ik net voorbij reed en niet voldoende overzicht had, en dus niet de volledige controle over de verkeerssituatie. De dwang ging zelfs zo ver, dat bij mij de twijfel soms toesloeg of ik het nu goed had gezien, of dat ik het mij had verbeeld. Een jaar of zes geleden begon ik er voor het eerst over te praten en werd ik gewezen op het feit dat ik een dwangneurose had. Een zoektocht naar hulp is toen begonnen. Ik ben terecht gekomen in het circuit van psychologen. Na meerdere behandelingen leek het beter te gaan, maar echt weg is mijn dwang nooit geweest. Midden dit jaar, gevoed met wat mindere ervaringen in mijn leven, kwam de dwang weer in alle hevigheid opzetten. Hiermee kwam tevens het besef dat er wat anders moest gebeuren. Na een zoektocht op internet over het onderwerp ben ik tegen de Mindtuning methode aangelopen. In eerste instantie keek ik er wat sceptisch tegenaan. Als deze methode namelijk niet lukte, wat heb ik dan nog over? Maar goed, uiteindelijk ben ik toch naar het kennismakingsseminar geweest. Toen ik het onderwerp dwang aanstipte, zonder van mijn situatie iets te vertellen, omschreven jullie tot in detail hoe mijn probleem in elkaar zat. Een zo nauwkeurige beschrijving had ik in al die jaren in het psychologen circuit nog niet gehoord. De oplossing volgde snel daarna en inmiddels ben ik vrij van dwang en leef weer bijna zonder überhaupt aan de dwang te denken. Frits van den Berg

Het gesprek deze week is goed verlopen. Inderdaad waren de mensen er niet op uit om mij om zeep te helpen, maar hebben wij constructief met elkaar gesproken. Over mijn eigen optreden ben ik tevreden. Redelijk rustig, voldoende zelfvertrouwen, zonder te overprofileren. Op een moment tijdens het gesprek, heb toch m’n grenzen laten zien evenals m’n emotionele betrokkenheid, maar dit mag. Met de nieuwe Winnetou van het bedrijf klikte het goed. Men heeft de voorkeur uitgesproken de 4 jaar tot 2011 gewoon vol te maken omdat men de samenwerking en input als ‘te waardevol’ ziet. Waarschijnlijk is dit ook de beste oplossing. Het geeft me in ieder geval de tijd om de dingen te gaan ontwikkelen die ik ECHT leuk vind! Bedank voor de ‘opfrisser’. Ik heb zojuist ingeschreven voor de open dag van 26.1. Toch zou ik heel graag nog een keer de cursus ‘spreken in het openbaar’ willen doen. Roland Prins

Gisteren heb ik mijn presentatie gehouden. Het is bijzonder goed verlopen. Ik had contact met de groep en kon me goed (lees redelijk) ontspannen. Bedankt voor de leerzame cursus. Ik kom zeker nog eens terug voor persoonlijke coaching. Nogmaals bedankt. Ik was gisteren opgelucht en blij! Marcel de K.

Nou, het is gebeurd hoor, afgelopen dinsdagavond m’n presentatie gehad! En het ging goed!! Wat een goed gevoel geeft dat! De hele dag wel zenuwachtig geweest, maar eind van de middag sloeg dat meer om in opluchting, zo van ‘dan heb ik het over een paar uurtjes achter de rug!’ Ik was al iets vroeger heen gegaan, zo kon ik de zaal even goed bekijken, kijken waar ik aan tafel moest zitten, kennismaken met degene die de sheets zou bedienen, wat praten met bekende ambtenaren etc. (M.a.w. goed rondgekeken dus!) Toen voelde ik mij ook eigenlijk wel redelijk rustig worden. Het was allemaal wel officieel hoor! Er waren inderdaad zo’n 80 bewoners en daarnaast nog een aantal ambtenaren van de gemeente en raadsleden. Zij zaten op stoelen in een soort bioscoop-opstelling, dus dat liep erg omhoog. Ik zag al dat ik de achterste rij niet zonder microfoon zou kunnen bereiken, dus dat ik toch gebruik moest maken van de katheder-microfoon-opstelling. Verder zaten de wethouders, burgemeester en personen die een presentatie moesten (sorry, ‘mochten’) houden opgesteld aan 2 tafels schuin naar het publiek toe. Ook waren er 2 journalisten, die die avond regelmatig rollend op de vloer, met een camera met telelens van een halve meter, foto’s aan het maken waren. En zie dan maar rustig te blijven. Maar het wonderlijke, dat lukte best goed. Alleen had ik even tijdens de presentatie van de politie iets van ‘hellup, hierna ben ik’! Maar dat voelde eigenlijk wel als een ‘gezonde’ spanning. Wat mij zekerheid gaf was dat ik tijdens de cursus had ontdekt dat ook al was ik zenuwachtig vooraf, als ik er eenmaal stond dat gevoel was verdwenen. En dat was ook nu het geval. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel het gevoel kreeg dat het goed ging, maar toch niet echt goed wist hoe ik de presentatie had gedaan. Maar al snel kwamen de reacties. Want aan het eind van de avond kreeg ik van verschillende kanten complimenten over mijn presentatie!! Ik had ook wel een van de complimenten uitgelokt, of in ieder geval feed-back uitgelokt, door vooraf aan een ambtenaar die ik ken aan te geven dat ik wel wat zenuwachtig was, maar inmiddels een presentatiecursus had gevolgd. Hij kwam naar me toe en zei “In één woord uit-ste-kend!” Nou, leuk hè? Ook een raadslid die ik ken sprak me aan en zei dat ik de enige was van iedereen die een presentatie had gegeven, die geen ‘uh’ had gezegd en dat ik zo’n duidelijk verhaal had gegeven, echt gericht op de wijk van de bewoners. Dit in tegenstelling tot de presentatie van de politie, zo zei hij. En inderdaad, deze politie-agente kan zeker een cursus bij jullie gebruiken, wat een saai verhaal, monotoon gebracht en wat een lappen tekst op de sheets. Maar wat leuk toch hè, al die complimenten, ik voelde me ook helemaal trots worden! Nou moet ik er alleen zelf voor zorgen dat ik met enige regelmaat een presentatie ga geven, zodat het meer gaat wennen en daardoor waarschijnlijk de zenuwen vooraf ook zullen verminderen. Dus heel erg bedankt Mindtuning en bedankt mede-cursisten! Ik wens jullie allemaal zo’n goed gevoel na een presentatie toe, kan je nog dagen op teren, succes! Trudy