Referenties

Ik heb de groepscoaching bij jullie gevolgd op 29 April en 13 Mei. Sociale Fobie was mijn probleem met alles erop en eraan. Mijn grootste angst was een presentatie die ik vrijdag 11 Juni moest houden op een internationale distributeursvergadering in Barcelona. Bedenk daarbij dat ik sinds mijn 16e zwaar last had van mijn fobietje, en sinds mijn 22e geen enkele presentatie meer heb gedaan (nu 28 jaar), en vergaderingen, cursussen en andere sociale situaties heb vermeden vanwege de angst om maar iets te hoeven vertellen in een groep en dat daardoor de aandacht op mij gericht zou zijn. Ik ben bij het Riagg geweest, een paar psychologen, groepsbijeenkomsten bijgewoond voor mensen met Sociale Fobie (dat was pas écht gezellig…). Alles was zeker met de beste bedoelingen, maar het hielp niet écht. Ik was bang dat ik er de rest van mijn leven last van zou hebben en dat was niet iets waar ik om kon lachen. Tja, je hebt het zeker vaker gehoord, een cliché, maar hier gaat ie: Toen was er de groepscoaching bij Mindtuning! Na de eerste sessie was ik zeer enthousiast en heb de oefeningen thuis gedaan. Ik heb vergaderingen op het werk bijgewoond (iets wat ik al 5 jaar gemeden heb), en het ging goed. Niet geweldig, maar goed genoeg om weer meer zelfvertrouwen te krijgen en door te gaan met de oefeningen. De presentatie die ik vrijdag 11 Juni moest geven stond nog steeds als een rode dag gemarkeerd in mijn brein – alles wat ik de afgelopen maanden deed, Doem Dag 11 Juni spookte door mijn hoofd. En het waren maar 15 minuten dat ik daar moest staan! De tweede groepscoachingsdag 13 Mei bij jullie volgde al snel, en daar mocht ik (O, wat was ik NIET gelukkig!!) mijn presentatie houden die ik 11 juni ging doen in Barcelona. Ik heb wel zeker 45 minuten voor de groep gestaan, om te beginnen met een kwartiertje naast je staan en kijken naar de groep op een nieuwe manier. Daarna mocht ik wat over mijn hobby’s vertellen en daarna mijn presentatie doen. Het viel allemaal hartstikke mee. Helemaal 100 procent zeker voelde ik me nog steeds niet, maar ik was vastbesloten om de presentatie op 11 juni te doen, tot die tijd te teren op mijn succes op 13 mei bij de groepscoaching, de oefeningen te doen en positief naar mezelf te kijken en me te overladen met complimenten over alles wat ik wél kon. De reis naar Barcelona naderde. Mijn vriend zou me vergezellen naar Barcelona, om me te steunen en moed in te spreken. Helaas werd hij geveld door een bacterie, en moest ik alleen gaan. De 3 dagen voor mijn presentatie heb ik het stuk Sociale fobie uit boek van Fobie naar Vrijheid wel 15 keer gelezen, de oefeningen iedere dag minstens 5 keer gedaan en mezelf steeds opgepept met allerlei positieve dingen. Ook heb ik geprobeerd de visualisatie oefening te doen. In het begin ging het niet, mijn beeld was rotsvast, er was geen kleur, beweging of detail in te krijgen. De dag voor de meeting kon ik de oefening wel doen, het visualiseren gebeurde dit keer spontaan – ik hoefde me niet in te spannen en de vergaderruimte zag er gezellig uit met al die buitenlandse mensen van over de hele wereld. Geweldig! Het uur voor mijn presentatie was een hel. Ik vergat alles wat ik geleerd had en wilde EXIT. Mijn baas had ik als een muis toegepiept dat ik het écht wel wilde doen maar dat ik zo bang was. Gelukkig hadden we nog een kwartiertje pauze voordat het mijn beurt was. Er viel een rust over me heen, ik voelde me goed, ik WILDE die presentatie doen en tadaaaa: Mijn presentatie ging GOED, GEWELDIG, FANTASTISCH!!! Ik stond er minstens 20 minuten en ik kon er nog wel 20 UUR staan! Ik heb een presentatie gegeven alsof het mijn tweede natuur was – ontspannen, stevig staan, handen bewegen, hoofd meedraaien, mensen zien als een geheel en in plaats van de ogen alleen. Niks trillen, blozen, hartkloppingen, noem het maar op! Je kunt je voorstellen dat ik nog nooit ZO TROTS ben geweest op mezelf! Dit had ik helemaal alleen gedaan, zonder enige hulp van medicatie. Complimenten voor jullie geweldige innovatieve aanpak – er is een wereld voor me open gegaan! Ik voel me vrij, onbelemmerd om elke uitdaging aan te gaan die ik wil. Mijn toekomst ziet er rooskleurig uit, ik heb er zin in! Greta van R

4 dagen geleden las ik je boek. 2 dagen geleden was ik bij je op je zaterdagseminar. Vandaag vraag ik je : “Man, waar zat jij podverdorie toch de laatste 12 jaar?” Gisteren ging ik mijn dagelijkse wandeling van 20 minuten doen. Ik heb namelijk sinds jaren een hele verzameling exposure-routes van 20 minuten. Als ik dan terug thuis kom, en kan zeggen “ik ben eigenlijk niet zo erg angstig geweest”, heb ik voor die dag mijn bijdrage geleverd aan mijn herstel (???). Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat deze methode niet is wat het moet zijn. Volgens mijn (ex)-therapeute mag ik de stap verder (dus 25 minuten) pas zetten als ik zeker niet meer bang wordt tijdens de eerste 20 minuten, anders heb ik het allemaal niet goed gedaan vooraleer de stap naar 25 minuten te doen, en moet ik terug naar 20 minuten. Heb je beeld? Pieter!!! Ideaal om nog een dwangneurose op mijn nek te halen, niet? Effe 10 keer 20 minuten doen, om zeker te zijn dat ik naar 25 kan. Whoeaaaaaahhhhhh ! ! ! ! ! ! ! ! Maar ja, ik moet toch iets aan mezelf doen, en ik vertrok. Na 3 minuten bij jou wist ik het: DIT IS ANDERS !!! Dit had niets meer te maken met 20 minuten, of hoe ver ben ik van huis, of voel ik mij niet te onzeker. Ik zat al meteen een blok verder dan dat ik normaal durf, maar ook daar zijn kleuren, geluiden, enz . . . En dit was genieten ! ! ! Lef om te kijken en te luisteren? Dit ging vanzelf. (De uitdrukking “heb het lef om . . .” komt bij mij wat zwaar over. Onterecht dus.) Na 40 minuten kwam ik thuis, gelukkig en blij dat ik een keerpunt had ervaren. Na mezelf te hebben gefeliciteerd heb ik in mijn tuin 50 dingen geroepen die ik kan. Ik had het gevoel : dit moet blijven duren. Dit wil ik nooit meer loslaten. Ik wou meer. Ik wou zekerheid dat het vorige geen toeval was. Ik ben terug de straat opgegaan. 300 meter van mijn huis is er een frituur waar ik 6,5 jaar geleden een paniekaanval had, en waar ik sinsdien in een grote bocht omheen ga. En . . . ja Pieter, je weet het al : ik ben een bakje frieten gaan kopen. De rust zelve. Eenmaal rustig binnen, dacht ik “Oei, wat in geval van paniek?? Oh ja . . . acht, negen.” Toen heb ik mijn schouders eens opgehaald en gedacht “Hoe goed ik me nu voel, ik kan onmogelijk in paniek raken”. Eenmaal terug thuis heb ik mezelf nogmaals gefeliciteerd en heb opnieuw 50 dingen staan roepen die ik kan. Daarna heb ik Corrie een SMS-je gestuurd met mijn verhaal en de wens geuit dat dit bleef duren. Ik heb weinig geslapen de laatste nachten. Er gebeurt te veel goeds, en dat houdt me wakker, tot als ik besef dat ik het waard ben, en dan val ik in slaap. Het is even wennen. Vandaag voelde ik mij dus niet zo denderend, en dat maakt mij meestal onzeker. Mijn wandeling naar het drukke stationsplein (waar ik niet al te graag kom) had dan ook wat minder kwaliteit dan die van gisteren, maar eenmaal ik op een bank aan mijn broodje zat te peuzelen (gehaald in een broodjesbar waar ik al jaren niet meer binnendurf), ging het beter, en ben weer wat rustig gaan wandelen. Daarna heb ik mijn zonen gebeld en hun gezegd hoeveel beter ik mij voel. Zij waren zeer enthousiast. “Is die hollander zo ne straffe, paps?” – “Nee, jongens, nog straffer”. Pieter, met een traan in mijn oog (echt waar), dank je. By the way, ben jij niet wat te nederig? In je boek beweer je dat je per jaar meer mensen van niet-reële angsten afhelpt dan een gemiddeld biologisch psychiater in zijn hele leven. Ik heb een tamelijk hoog IQ, ben niet gezopen en ben niet onder invloed van gelijk wat, en ik beweer dat alle psychiaters ter wereld samen dit nog niet voor mekaar krijgen. Ze verstaan gewoon de “kunst” niet die jij hebt. Om die kunst te leren moet een psychiater – tot zijn veertigste klappen krijgen in het leven (om te weten te komen wat angst en ellende is) – dan het lef en het inzicht hebben om effe zichzelf op een spectaculaire wijze te herstellen. – als een bezetene tegen alle gevestigde waarden in zijn nieuwe methode verder verfijnen. – de hele wereld bewijzen dat hij gelijk heeft Iemand die al deze mogelijkheden analyseert en in een kansberekeningsmodel stopt, komt misschien tot de conclusie dat een man als jij slechts om de 2000 jaar geboren wordt? Die vorige kon ook straffe toeren, zoals over het water lopen en zo, maar wat mezelf betreft, voor mij is er een tijdsrekening voor en na Frijters. Nog effe serieus, Pieter. Zou jij je niet laten clonen, man. Straks of morgen rij je met je motor in een ravijn, en zijn we je Mind kwijt. En wat met ons nageslacht? Moet het mensdom maar naar de kloten omdat jij je niet laat clonen? Bedankt Pieter, Rudolf B België

De groepstraining was voor mij super leerzaam. Ik neem niet zo snel iets van iemand aan, maar in dit geval is dat absoluut wel gelukt. Jacqueline Potuijt